دوسه روز به رفتن تو

چیزیو بهوونه کردم

به تو گفتم که مریضم

باز تورو دیوونه کردم

میدونستم سفر تو

یعنی پایان رفاقت

خیلیا بودن که رفتن

میمونه اون به حقارت

اومدی با کوهی از خشم

حتی دستی هم ندادی

نه دیگه نگام نکردی

فهمیدم دوستم نداری

حس میکردم یه غریبه

تورو از دستم گرفته

کسی که ساده نبوده

فقط از خودش میگفته

میدونستم این اواخر

یه جورایی خسته هستی

اومدم تورو ببینم

داد زدی روم درو بستی

اونشبی که گفتی فرداش

قراره بری یه مدت

نذر کردم بمونی پیشم

رفتی و نگرفتم حاجت

وقتی گفتم که مریضم

گفتی که کاره ای نیستی

میدونستی که بهوونه است

حتی پیشم ننشستی

هق هقام مونده هنوزم

توی جانماز خیسم

گفتی از عالم دستات

دیگه هیچوقت ننویسم

گفتم دستامو میگیری؟

اما دستات سردسرد بود

تو چشات یه شوق رفتن

تو دلم یه دنیا درد بود

به همین سادگی رفتی

رفتی که نیای دوباره

کاش یکی بهت میگفتش

داره میمیره ستاره

جای بوسه های گرمت

هنوز مونده روی گونم

تو برو خدانگهدار

میخوام منتظر بمونم

حالا مدتها گذشته

از تو هم خبر ندارم

جای پات تو صحن کوچه

با یه حلقه یادگارم

خیلی وقته بزرگترین آرزم یه شب خواب راحته....چقدر دلم گرفته!!