سلام محرم

ششماهه على به دوش بابش دادند

یک جام از آن باده نابش دادند

چون با لب تشنه حاجت آب نمود

با تیر سه شعبه‏اى جوابش دادند

مفهوم بلند آفتابى عباس

از گریه کودکان کبابى عباس

از تشنگیت فرات دلخون گردید

واللَّه که آبروى آبى عباس

**************************************************************************** 

(عاشورا)

طبلها مى‏کوبند، سنجها بى‏قرارى مى‏کنند و اشکها بى‏تاب رهایى‏اند، گودخانه چشم دیگر تاب

 دریا، دریا غم نمى‏آورد و موج موج اشک بر صورتم روان مى‏شود. پلکها را مى‏بندم تا شاید

 شورش دلم رإ؛ مرهمى گذارم.

امّا صداى العطش... العطش... از فراسوى تاریخ بر جانم چنگ مى‏زند. چه نزدیک است

پژواک مویه‏هاى کودکان بى‏قرار نینوا!

چه بى‏نوایم که توان دست یارى آقا را ندارم. دستها را بالا مى‏برم. به آسمان نگاه مى‏کنم. ظهر

 خونینى است. خورشید به‏سختى مى‏تابد. اشک خورشید چون تیغه‏هاى فلزى برنده بر رویمان

 که نه، بر روح‏مان مى‏نشیند.

(آپ بعدی روز تاسوعا)