ای پرندهء مهاجر

 سفرت سلامت اما

به کجا میری عزیزم

قفسه تموم دنیا

روی شاخه های دوری

چه خوشی داره صبوری

وقتی خورشیدی نباشه

تا همیشه سوت و کوری

می گذره روزای عمرت

توی جاده های خلوت

تابخوای برگردی خونه

گم میشی تو باغ غربت

واسه ما فرقی نداره

هر جا باشیم شب نشینیم

دلخوشیم به این که شاید

سحر رو یه روز ببینیم

آخرش یه روزی هجرت

در خونت رو می کوبه

تازه اون لحظه می فهمی

همه آسمون غروبه

آخرش یه روزی هجرت

در خونت رو می کوبه

تازه اون لحظه می فهمی

همه آسمون غروبه