دوستی ها کمرنگ؛
بی کسی ها پیداست...
راست گفتی سهراب؛
آدم اینجا تنهاست...
و من یعنی همان نیلوفر خسته
کنار خواب که در بی رنگی این راه
نشستم بی کس و تنها تو چه دانی
که تنهایم و این غوغای بیهوده که می پیچد رها
بر یاد این خسته چگونه می برد از من
شُکوه با تو بودن را ...
گذشت بی تو
همیشه بودنِ با تو و فرداها که بی پروا
مرا از یاد تو بردند . . .
هیچ انسانی در اوج تنهایی هم تنها نیست خدا هست.
سلام گلم
بسیار زیبا بود
آهنگ وبتم قشنگ بود
تبریک میگم
خوشحال میشم به منم سر بزنی
با افتخار لینک شدی
منتظرتم